Ik zit in een cirkel, en ik ren alleen maar rondjes. Kom er niet uit.

Kan dingen niet loslaten heb nog zoveel vragen.

Waarom? wou je mij niet..? en weer..?

Mijn kindje lijkt op m'n neefje en nichtje natuurlijk. Van die mooie grote bruine ogen, lekker bruin huidje en écht een lieverd! een goed hart!!

Dát heb ik van jou pa, ik kan en wil me dan ook niet voorstellen dat je gevoel je keuze ooit heeft geaccepteerd. 

DEEL 2 VAN DE BRIEF..

Hoi spermadonor.. kerel die mans genoeg was om m erin te steken.. maar te laf om te blijven en zijn dochter op een normale manier te vertellen dat mannen klootzakken zijn en maar aan één ding denken. (Al was deze les duidelijk genoeg zou je denken) Eigenlijk zijn mannen zwak.. zielig..onzeker.. en ze willen dat wij ons kleiner als hen gaan voelen.. om de "stoere man'' te blijven (lijken) dus gebruiken ze ons, om onze ego te laten krimpen.. een lage eigenwaarde te geven. Ze neuken een meisje.. het meisje word zwanger.. en vervolgens denkt die klootzak een keuze te hebben of hij het wil of niet. heeft jou moeder je nooit geleerd de consequenties van je daden te aanvaarden? Ok.. dan geeft ie het meisje een keuze.. Abortus, of hij is weg. Hij rent bang terug naar zijn ex en twee dochters en zij zit alleen met een baby-tje. (die ze overigens houdt)

Ik ben er op mijn achtste achter gekomen dat mijn papa mijn papa niet was.. plotseling..uit het niets. Het viel zo ff uit de lucht tijdens een gesprek met een voogd en pleegheks(moeder). Mijn papa was iemand anders.. maar wie? en hoe? en waarom? waarom is hij er nooit? waarom ken ik hem niet en wist ik dit niet? leek ik op hem? hoe zag hij eruit? wat deed hij en hoe oud was hij. Had ie nog een ander gezin? kon ik hem gauw zien? wou hij mij zien? waarom was hij weg gegaan? zocht hij mij? dacht hij aan mij? miste hij mij? 

Mijn wereld veranderde in een slag en een donder. Ik wou mijn moeder spreken en vragen wat hiervan waar was. Ze wou het me niet vertellen over de telefoon en het was al helemáál niet de bedoeling geweest dat ik dit op dat moment van die personen te horen had gekregen.

Volgens mij heeft mijn moeder aan de telefoon al wel een aantal dingen verteld want ik kan me het moment dat ze me alles heeft verteld niet eens meer herinneren. Ik weet wel dat ze me gevraagd had het niet tegen mijn broertje te vertellen en ik heb dat in een boze bui wel gedaan.

Ik weet nog dat ik niet alles in één keer heb onthouden.. ik wist dat mijn ''bio-pa'' een abortus wou en anders zelf weg ging. (hij wou me dus niet) omdat hij alleen maar meisjes kon maken (zo heb ik het in eerste instantie opgevat) hij had al 2 dochters bij een andere vrouw (ik had dus 2 zussen) ik was ook blij? dat ik een andere vader had.. (in mijn hoofd was hij een redder.. een ridder.. en ik hoopte dat we hem gauw konden zoeken zodat ik bij hem kon gaan wonen en alles weer goed zou komen) als hij me uberhaupt wou.. want in eerste instantie wou hij dat dus niet. Ik begon te bedenken " en als ik nu een jongetje was?" ik wou natuurlijk ook weten hoe hij eruit zag en hoe hij heette enzo. mijn moeder vertelde me dat ze ooit een foto aan de vrouw van mijn opa had gegeven, maar die was weg. er waren dus geen foto's. ik wist waar hij vandaan kwam, en ik wist hoe hij er een beetje uit moest zien. Elke keer als ik door .. liep door de stad of over de markt en ik zag een man die er een beetje op leek (de beschrijving van mijn moeder) zat ik te denken om erheen te lopen en te zeggen; "hallo, heeft u een dochter die .. heet?''  gelukkig heb ik dit nooit gedaan haha.

Na een paar jaar (elke keer had ik vragen en nieuwe vragen aan hem opgeschreven) weet ik nog dat mijn moeder en ik naar de plek zijn gereden waar hij die tijd woonde en we hadden een telefoonboek mee.

Mijn moeder belde alle namen in het telefoon boek (zijn achternaam uiteraard) en deed alsof ze van één of ander kantoor was en of het klopte dat ... daar woonde geboren op.. daar en daar. ze vond hem, en hoorde dat hij in het ziekenhuis lag. Mijn moeder heeft geloof ik het ziekenhuis gebeld met haar telefoon nummer en het verzoek of hij terug wou bellen.

Ik weet het niet zeker maar volgens mij belde hij dezelfde dag terug en mijn moeder maakte een afspraak met hem. In eerste instantie is mijn moeder alleen naar hem toe gegaan. Toen ze daar was hoorde ze van hem dat ie ons ook aan het zoeken was al heel erg lang maar nooit durfde door te zetten.. Bang dat wij niks van hem wilde weten omdat ie al zolang niks had laten horen.

Ik had met mijn moeder afgesproken dat ik zou wachten tot ze terug kwam, maar dat kon ik niet.. dus ik belde haar en kreeg voor de aller eerste keer in mijn leven mijn " papa'' aan de telefoon. (ik was toen.. 13 of 14 ofzo)  Ik weet nog wat hij zei; hallo, ze zeggen dat ik jou vader ben he'' dat was het eerste wat hij tegen mij zei.. en of het goed ging met me. en hij was blij dat ie me gevonden had of wij hem.. hij was blij dat ik hem wou zien..zo blij.

Af en toe zeggen sommige mensen iets wat eigenlijk op mij slaat en dan denk ik bij mezelf; ''nou is dát dan zo moeilijk om te bedenken?'' maar ja.. voor mij dus wel.

Op sommige momenten, sollicitaties, spreekbeurten, bij de dokter of als ik een voicemail krijg. Oftewel elke keer als ik ''verplicht'' moet praten raak ik het gewoon kwijt ofzo. Een zwart gat.

Ik heb een tijdje bij een Psychiater gelopen, dat was pas kut! elke keer als ik erheen ging voelde ik me gewoon, neutraal. Maar dan kwam ik daar en moest ik dus dingen vertellen.

Je word elke keer gestoord met 100 vragen en na een uurtje of anderhalf beginnen ze ongeduldig op hun horloge te kijken. Vervolgens word je gevraagd het af te ronden aangezien de volgende zit te wachten.. het doet me een beetje denken aan het tv programma ''next'' 

Als ik iets had verteld wat me deed huilen zaten ze je eerst een tijdje aan te kijken, en vervolgens word je gevraagd ''word je daar verdrietig voor?'' ehm.. NEE IK VOND HET GRAPPIG.. IK VIND HET GRAPPIG OM OP MIJN 17E BIJ EEN PSYCHIATER TE LOPEN!! EN PROZAC TE SLIKKEN!! De geluk's pil haha nou echt wel! Het zou ongeveer 3 weken duren voor ik wat zou merken. Na anderhalf week stond ik te stuiteren en vrolijk te zijn.

Er stond in de bijsluiter dat je suïcidiaal? kon worden ervan.. volgens mij hadden ze het over de bezoeken aan de psychiater en dit was het medicijn daarvoor ofzo.. ik werd er alleen maar blij, energiek en vrolijk van.. maar ja daar was het dus ook voor.

Maar..na een tijdje.. (2 en half jaar ofzo) werd ik het een beetje zat om die rotzooi te moeten nemen om normaal te kunnen leven of althans..om me goed te voelen.

ik bracht de psychiater allang geen bezoeken meer, dus mijn problemen nog steeds niet opgelost.

Toch gestopt met Prozac.. af en toe natuurlijk wel momenten dat ik zou willen dat ik ze had, maar ik vind dat ik het best goed doe zonder.. (en dat is nu ongeveer 6 jaar geleden)

Ik denk..dat een deel van mij in staat is iemand zijn/haar leven te ontnemen..Soms woed er zoveel energie in mij, ik kan het niet beschrijven..mijn hoofd word zwart..gedachtes en gevoelens vliegen in het rond zonder begin of eind..ik begin te trillen..mijn handen niet stil te krijgen van het trillen..mijn hoofd begint zenuwachtige trekjes te krijgen..in mijn kaak en kin vooral.. ik kan wel janken maar t lukt me niet meer.. ik denk aan hoe ik alles kapot kan maken.. een fiets door de ramen gooien.. mijzelf kapot slaan tegen een muur.. diegene ooooooh wat ik met diegene zal doen als het toch kon..als ik een manier kon vinden dat niemand het ooit hoefde te weten..maar de angst en wetenschap dat het tegenwoordig bijna onmogelijk is iemand van de aardbodem te laten verdwijnen zonder dat iemand er achter komt.. was diegene voor velen maar zo onbelangrijk als voor mij.. voelde iemand de pijn die ik had gevoeld nadat hij/zij dat had gedaan of gezegd. Tuurlijk is dat niet eerlijk.. onopgeloste zaken dolen er rond in mij..pijn, verdriet, afschuw, van alles wat ik had gezien.. maar nooit van wist wat ik er in godsnaam mee moest..of juist niet moest.

Hulp.. de "van-de-wal-in-de-sloot-therapie" die ik allemaal gehad heb mochten niet baten.. therapie om realiteit en fixie uit elkaar te houden.. tuurlijk wist ik wel dat die roze olifant waarmee ze mij al jaren afleidde als ik me pijn had gedaan niet echt was.. maar het leidde mij wel af van mijn pijn..het nam iets weg wat tastbaar of voelbaar was voor mij.. iets dat niet bestond..kon de pijn -die wel degelijk keihard in mij- bestond weg nemen!  en nu proberen mensen mij te vertellen..dat die wereld niet bestaat..MIJN WERELD MIJN VEILIGE WERELD DIE MIJ DOOR ALLES HEEN GETROKKEN HEEFT AL DIE TIJD.. DIE MIJ AL DIE TIJD VERTROUWEN HEEFT GEBODEN OF DAT NU GEZOND WAS OF NIET..PROBEREN MENSEN NU ONDER MIJ WEG TE SCHOPPEN EN ME TE VERTELLEN DAT DIE NIET ECHT IS/WAS.